Młyn wodny

Młyn wodny murowano-drewniany z początku XX wieku należał do Bronisława Szwejcera, poźniej piekarza Ręczkowskieg, a obecnie jest w posiadaniu spadkobierców po J. Szostku. Spalony we wrześniu 1939 r., odbudowany w 1940 r. Założono wtedy turbinę, a młyn wyposażono w jedną parę walców, pytel sześciograniastych oraz łuszczarkę automatyczną. W 1950 roku do napędu młyna zastosowano silnik elektryczny, rezygnując jednocześnie z piętrzenia wody. Młyn ten był najdłużej czynnym młynem na obszarze gminy.

Pozostałości drewnianego młyna wodnego „Dębkowizna” z końca XIX w., który po kilkukrotnej zmianie właścicieli wszedł w 1937 r. w posiadanie Teodora Chomka. Nowy właściciel przeprowadził jego gruntowną przebudowę. Piętrowy budynek młyna jest drewniany na podmurówce, do niego dobudowano dwuizbowe mieszkanie młynarza. Koło wodne nasiębierne o średnicy 1,8 m zastąpiono turbiną systemu Francisa. Wewnętrzne urządzenia młyna stanowiły pierwotnie złożenie kamieni i jagielnik. Po założeniu motoru dostawiono jedną parę walców i pytel sześciograniastych, a do oczyszczania zboża łuszczarkę automatyczną, służącą także do wyrobu kaszy jęczmiennej. W 1946 r. zainstalowano motor elektryczny, który był używany w okresach suszy, kiedy mała ilość wody uniemożliwiała uruchomienie młyna. W 1950 r. przy młynie uruchomiono trak o 9-12 piłach oraz wybudowano betonowy upust, komorę turbiny i pogródki dotychczas drewniane. Do niedawna był tam zakład ceramiki Zwolińskiego. Obecnie młyn jest nieczynny i stanowi własność prywatną.